Frontalne i zakulisowe niematerialne dziedzictwo kulturowe w Polsce 

Pojęcie niematerialnego dziedzictwa kulturowego od kilkunastu lat robi zawrotną karierę na świecie zarówno w środowisku akademików i badaczy (m.in. intangible heritage studies), jak i szeroko pojętych praktyków: polityków, urzędników, animatorów, menadżerów i innych działaczy w obszarze kultury, regionalistów, folklorystów i wreszcie bezpośrednich depozytariuszy. W ostatnich latach „trend dziedzictwa niematerialnego” rozwija się również w Polsce. Jedną z głównych przyczyn jest proces wdrażania Konwencji UNESCO z 2003 roku jaką Polska ratyfikowała w roku 2011. Celem wystąpienia jest przyjrzenie się w jaki sposób tytułowy „narodowy” dyskurs ochrony i inwentaryzacji, wiodący prym nad praktykami dziedzictwa niematerialnego, wpływa w naszym kraju na konstruowanie i funkcjonowanie polityk w zakresie dziedzictwa niematerialnego oraz na organizację różnorodnych podmiotów działających w tym obszarze. Ponadto badania prelegentki koncentrują się też na tym jak poprzez niniejsze działania kształtuje się obraz dziedzictwa niematerialnego w świadomości różnorodnych mieszkańców naszego kraju. Odwołując się do Goffmanowskiej metafory dramaturgicznej oraz do krytycznej analizy dyskursu i teorii praktyk, prelegentka na wybranych przykładach postara się przybliżyć jak zderzenie tzw. frontalnego i zakulisowego dziedzictwa niematerialnego – rozumianego przez nią jako podzielane w danej wspólnocie różnorodne i dynamiczne kulturowe praktyki znaczące realizowane w określonej przestrzeni kulturowej, w określonym dyskursie i kontekście kulturowym z użyciem związanych z nimi określonych artefaktów kulturowych, z którymi ich wykonawcy/twórcy/użytkownicy się utożsamiają (tj. czują się ich spadkobiercami) – może poszerzyć perspektywę systemowych działań i rozwiązań w tym obszarze m.in. o wymiar performatywny, procesualny kultury w działaniu (culture in action) oraz o tzw. wymiar pomiędzy: między- i transkulturowości, pograniczności i różnorodności kulturowej akcentowanej w kompatybilnej z Konwencją z 2003 roku Konwencji UNESCO z 2005 roku o różnorodności form wyrazu kulturowego, którą Polska ratyfikowała już w roku 2007.

SEMINARIA NAUKOWE IEiAK - w trakcie seminariów badania prezentują pracownicy instytutu, a także antropolodzy i przedstawiciele pokrewnych dyscyplin z kraju i ze świata. To okazja do zapoznania się z najnowszymi badaniami i swobodnej dyskusji w kameralnej atmosferze. Spotkania są otwarte dla publiczności. Serdecznie zapraszamy wszystkich zainteresowanych: zarówno badaczy, jak i studentów, absolwentów oraz wszelkie osoby, którym bliska jest tematyka seminariów.

Antropologia dziś - otwarte seminaria naukowe – zadanie finansowane w ramach umowy 973/P-DUN/2018 ze środków Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego przeznaczonych na działalność upowszechniającą naukę. Projekt jest realizowany przez Stowarzyszenie Pracownia Etnograficzna im. Witolda Dynowskiego we współpracy z Instytutem Etnologii i Antropologii Kulturowej UW.